Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Duo Reges: constructio interrete. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Est, ut dicis, inquam. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Rationis enim perfectio est virtus; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Ratio quidem vestra sic cogit. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Nihil est enim, de quo minus dubitari possit, quam et honesta expetenda per se et eodem modo turpia per se esse fugienda. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas nesciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem aliquam desideret? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Et quidem, inquit, vehementer errat; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. At vero Epicurus una in domo, et ea quidem angusta, quam magnos quantaque amoris conspiratione consentientis tenuit amicorum greges! quod fit etiam nunc ab Epicureis. Quid censes in Latino fore? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.