Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Primum divisit ineleganter; Duo Reges: constructio interrete. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem laturum fuisse existimas? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; An nisi populari fama? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Oratio me istius philosophi non offendit; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Si enim ad populum me vocas, eum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae ista amicitia est? Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.